نفرت و انزجار عمیق علیه جمهوری اسلامی ایران در چهارمین کنگره جهانی علیه اعدام

ممنوعیت اعدام در همه جا و همین الان: گزارش مینا احدی از کنگره بین المللی علیه اعدام در سوئیس

نفرت و انزجار عمیق علیه جمهوری اسلامی ایران در چهارمین کنگره جهانی علیه اعدام

شهر زیبای ژنو، روزهای ۲۴ و ۲۵ و ۲۶ فوریه، میزبان، بیش از ۱۰۰۰ نفر فعال علیه اعدام بود. چهره شهر با حضور صدها نفر مخالفین اعدام برای من زیباتر و جذاب تر شده بود.

حضور در جمع انسانهایی که به زبانهای مختلف و با مجموعه ای فعالیتها، از نقاشی کشیدن تا کاریکاتور، از تئاتر و فیلم ساختن، تا میتینگ سازمان دادن، میخواهند یک واقعه مهم در تاریخ بشری هر چه زودتر اتفاق بیفتد. ممنوعیت اعدام در همه جا، همین الان !

این پیام اصلی کنگره بود که بر سر در ساختمان محل کنگره و در کریدورها و در مقابل صندلیهای حضار حک شده بود. ممنوعیت اعدام در همه جا و همین الان.

روز ۲۴ فوریه چهارشنبه بود و برای من این روز، طی سالهای سال به یک روز سیاه و دردناک تبدیل شده، روز اعدامها در ایران. وقتی به محل میرسم، به نوعی هیجان زده هستم و همچنین غمگین. برای دلارا و احسان فتاحیان و صدها و صدها نفر اعدام شده در ایران و امریکا و چین، این کنگره نتوانست کاری بکند، ولی برای صدها و صدها نفر میتواند موثر باشد و باید در این همایش های بزرگ حضور داشت و دولتهای دیکتاتور را تحت فشار گذاشت و به این دوره تاریک در تاریخ بشر پایان داد.

بعد از معرفی خودم به قسمتی که برای میهمانان بین المللی و سخنرانان کنگره است، میروم و بعد از اینکه کارتی دریافت میکنم که باید در همه جا آنرا با خود داشته باشم، وارد اولین کریدور میشوم. چندین میز اطلاعاتی و کتب متعدد، و بروشورهای مختلف اطلاعاتی در مورد اعدامها ، اولین جایی که سر میزنم، میز سازمان عفو بین الملل سویس است. در سال ۲۰۰۵ بهمراه چندین شخصیت سرشناس جهانی علیه اعدام و از جمله مسئول عفو بین الملل آمریکا ، ریک هالپرین ، ده روز در سویس ، گشت سیاسی علیه اعدام " داشتیم. این برنامه بسیار موفق را عفو بین الملل سویس فراخوان داده بود و لوکاس لابهارت، از مسئولین امنستی سویس در آنجا است. همدیگر را در آغوش میگیریم و از او در مورد کل برنامه سوال میکنم. در همانجا مرجان افتخاری را می بینم، سپس دوستان دیگری که از قبل آنها را می شناسم. انسانهایی عزیز و زخم خورده از حکومت فاشیست اسلامی و مدتی بعد شهین نوایی و دوستان دیگری که از ایران هستند و میخواهند اینجا در مورد ایران و همچنین علیه اعدامها در همه جا فعالیت کنند و تاثیر بگذارند.

به چهره مرجان نگاه میکنم و میگویم، باید به افرادی مثل او در این کنگره ها امکان دهند، بگوید، در زندان حکومت اسلامی بودن یعنی چه و از انسانهای بزرگی بگوید که در سالهای سیاه شصت و یا شصت و هفت، وحشیانه به قتل رسیدند، بگوید که اعدام فقط برای ایجاد وحشت است و این حکومت جنایت اسلامی با اعدام کردن بهترین انسانها، خود را ساخت، با اعدام نفس کشید و با اعدام آخرین روزهای سیاه زندگیش را سپری میکند.

اما در کنفرانسهای جهانی هم ، هنوز امکان صحبت برای خیلیها که حرفهای زیادی برای گفتن دارند، فراهم نیست...

بهر حال یک جمع کوچک از دوستان قدیمی را در آنجا پیدا میکنم و از این جلسه به آن جلسه میرویم ، تا ببینیم در کشورهای دیگر که اعدام قانونی است، چه میکنند و بویژه چگونه علیه آن مبارزه میکنند.

اولین روز در برنامه ها می بینم که هر روز ساعت ۲ بعد از ظهر یک پلنوم بزرگ هست و سخنرانان زیادی در آن حضور می یابند و قرار است من فردا یعنی پنجشنبه در این پلنوم سخنرانی کنم. ساعت ۲ بعد از ظهر چهارشنبه وارد سالن بزرگ این پلنوم میشوم و به سخنرانیهای آنها گوش میدهم. آمار اعدامها در چین و ژاپن، نحوه مقابله با اعدامها، سبعیت اعدام کنندگان و فروش بدن اعدامیها و فیلم کوتاه در این مورد ، حالم را بشدت منقلب میکند. دنیای کثیفی است...

حدود ساعت چهار و نیم بعد از ظهر،قرار است نازنین افشین جم بهمراه تعداد دیگری سخنرانی کند. با دوستان به سالن محل سخنرانی نازنین میرویم. دیدار با نازنین برای من خیلی مهم است، چرا که مدتها است او را ندیده ام و دلم برایش تنگ شده ...

چند دقیقه بعد از اینکه وارد سالن میشویم، نازنین از راه میرسد. همدیگر را محکم بغل میکنیم و از اخبار فعالیتهای همدیگر ، حرف میزنیم. قرار است محمد مصطفایی هم سخنرانی کند، که مانع خروج وی از ایران شده اند و جای او با اسمش در این پانل خالی است. سخنرانی نازنین کارشده و با فاکتهای متعدد و بسیار مفید است. و بعد از او چند نفر دیگر سخنرانی میکنند و من چون مصاحبه دارم از سالن خارج میشوم.

تا ساعاتی بعد از این سخنرانی، همچنان در کریدورها و سالنهای دیگر هستم و به سخنرانیها گوش میدهم. یکی از بهترین برنامه ها ، کنفرانس " کاریکاتوریستها از دنیا علیه اعدام " هست. مرد جوانی از بورکینا پاسو با کاریکاتورهای بسیار جالب که از ایران و احمدی نژاد هم تعدادی کاریکاتور در بین آنها هست، از تجارب خود در مقابله با اعدام حرف میزند و یا یک کاریکاتوریست بسیار بذله گوی ژاپنی، کاریکاتورهای خود را نشان میدهد و ما در حالیکه از ته دل میخندیم، ولی در عین حال میدانیم که در مورد یکی از فجایع جوامع بشری داریم حرف میزنیم. مهم اینست که همه مخالفین به هرنوعی که میتوانند دارند اعتراض میکنند.

شب به هتل محل اقامت خودم میروم و با چند رسانه فارسی زبان مصاحبه میکنم.

جالب اینست که امروز که از سفر اطریش برگشته ام، با نگاهی به رسانه های باشرف فارسی زبان نظیر " دوویچه وله " فارسی و دیگران می بینم که چقدر راحت حتی در زمینه خبررسانی اسم مرا و یا اسم نازنین افشین جم را حذف کرده و فقط از سخنرانی " بانوی جایزه گرفته " ایرانی در کنگره جهانی علیه اعدام حرف زده اند. اینهم خبررسانی از نوع دوویچه وله و ... است. چشم ما به اینهم روشن شد!!!

روز پنجشنبه باید متن کتبی سخنرانی خودم را ساعت هشت صبح به سازمان دهندگان جلسه بدهم. یک ربع به هشت آنجا هستم و فکر میکنم، نگهبانان در که با کمی تعجب مرا نگاه میکنند، با خودشان فکر میکنند، چه زود آمده است. کارتی که باید نشان بدهم را با خودم ندارم، و در هتل جا گذاشته ام، ولی خوشبختانه نگهبان از دیروز اینجا است و مرا می شناسد.

سخنرانی من قرار بود به آلمانی باشد، ولی چون شیرین عبادی هم سخنران این قسمت است و فارسی حرف میزند، منهم باید فارسی حرف بزنم. بهمین دلیل سخنرانی ام را باید مجددا بنویسم. بهر حال متن را تحویل میدهم.

پیش از ظهر در جلسات دیگری شرکت میکنم و ساعت ۲ بعد از ظهر وقت پلنوم امروز است. موضوع کنفرانس اینست، مشکلات بعدی در ممنوعیت کامل اعدام. نمونه هایی از ایران، ژاپن، چین و امریکا

سخنرانان : مینا احدی مسئول کمیته بین المللی علیه اعدام ، گیل چایزی از نیومکزیک- آمریکا، شیرین عبادی وکیل ایرانی و برنده جایزه صلح نوبل، روگر هوود، استاد دانشگاه آکسفورد از انگلیس، تیان یونگ چیان وکیل چینی ، جوی لی، وکیل حقوق بشر در چین، مائوریس پوزلی ژورنالیست از امریکا، مایکو تانکونساری وکیل از ژاپن، جون وان دکمپ از لس آنجلس امریکا، رناته وولوند، مسئول گزارشدهی از اعدامها و نحوه مقابله با آن از اتحادیه اروپا ، از لوکزامبورگ، نینگ چانگ استاد دانشگاه از ژنو ،. اریکا برنارد و همچنین کیل اشتفان بوسارد ژورنالیست از سویس

برنامه با خوشامدگویی و صحبتهای دو گرداننده بحث اریک برنارد و اشتفان بوسارت شروع میشود . بخش اول در مورد ایران است. یک فیلم دو دقیقه و نیمی از ایران و اعدامها نشان داده میشود و سخنران اول شیرین عبادی است.

او در مورد اعدامها در ایران و نمونه فعالیتهای علیه اعدام حرف میزند. او اشاره ای به اعدامهای سال ۶۷ میکند ، ولی از سال ۶۰ حرفی نمیزند و در مورد مبارزه علیه اعدام در ایران، فقط از فعالیتهای عمادالدین باقی و کمپین های که اخیرا دوستان ایشان به آن دست زده اند، مثل" اعدام کودکان بس"، حرف میزند و کلا، سخنرانی ضعیف و در عین حال نا دقیق و غیر موثری ارائه میدهد. نهایت حرف ایشان هم اینست که حکومت باید دمکراتیک شود و یا دمکراسی مهم است. بدون اشاره به اینکه کدام حکومت را میخواهیم دمکراتیک کنیم، حکومت اسلامی ایران را؟؟؟

بعد از ایشان نوبت سخنرانی من است. متن کامل سخنرانی خودم را بزودی منتشر خواهم کرد. فقط در اینجا باید تاکید کنم، برای من صحبت کردن در مورد این موضوع مهم، با احساسات و عواطف عمیقی عجین است. من نه به عنوان یک فرد، ناظر و یا حتی فعال حقوق بشر، بلکه یک نفر که از اعماق جامعه و از دل صدها نفر قربانیان این فاجعه، حرف میزند، سخنرانی ام را نوشته ام و همین احساس را به صدها نفر حاضرین در کنفرانس سعی میکنم، منتقل کنم.

همان اول سخنرانی ام میگویم، رابطه من با این پنج حرف (اعدام) ، متاسفانه فقط رابطه یک مسئول و یا فعال کمیته جهانی علیه اعدام نیست، رابطه ای است کاملا نزدیک. من ۲۰ ساله بودم که دیدم، دزدیدن عزیزان ما و تحویل دادن جسد آنها، چه زخم عمیقی در قلب ما حک میکند، و این زخم جاودان میماند. من در گوشم صدای کودکانی را دارم که از زندان حکومت اسلامی به من زنگ میزنند و میگویند" خاله مینا بزودی ۱۸ ساله میشوم، کاری بکنید" میدانید چرا، برای اینکه در اینجا در مورد حکومتی حرف میزنم که کودکان را در زندان نگهداری میکند و یک روز بعد از جشن تولد ۱۸ سالگی آنها را به قتل میرساند... در ایران ۱۶۰ کودک در این شرایط زندگی میکنند....

من در ادامه از نحوه کار کردن سازمانهایی مثل کمیته علیه اعدام و یا سازمان نازنین افشین جم علیه اعدام کودکان حرف میزنم که عبادی و دوستانش، آنها را همیشه " فراموش" میکنند.... و تاریخ مبارزه علیه اعدام را به اعتراضات خودشان در مورد دستگیری و یا شکنجه دوستان دوم خردادی خود، و یا دستگیرشدگانی که قبلا در حکومت بوده و خودشان ترتیب احکام اعدام و یا سنگسار را میدادند، و امروز اسیر بخش دیگر حکومت هستند....محدود میکنند.

سخنرانی من مورد تشویق زیادی قرار میگیرد و بعد از کنفرانس چندین دعوت نامه برای سخنرانی در کشورهای مختلف دریافت میکنم... سخنرانیهای بعدی در این جلسه به امریکا و چین و ژاپن اختصاص دارد و جلسه در ساعت چهار و نیم خاتمه می یابد.

در خاتمه باید اضافه کنم که

سه روز کنگره جهانی علیه اعدام ، مملو از ابراز نفرت علیه حکومت اسلامی بود. هرجا از اعدام کودکان از اعدام فعالین سیاسی و یا همجنسگرایان حرف زده میشد، به ایران هم اشاره میشد . جمهوری اسلامی ایران مورد نفرت جهانی است و این موضوع مهم به مبارزات میلیونها نفر مردمی ربط دارد که علیه این حکومت و علیه اعدام بپا خاسته اند.

ما برای سرنگونی این حکومت مبارزه میکنیم و با سرنگونی این حکومت، راه برای ممنوعیت جهانی اعدام بازتر خواهد شد.

مینا احدی

١مارس ٢٠١٠